TUVĞAN TİL

TUVĞAN TİL

Seni men Qırımda, Qazanda taptım,
Cüregim qaynağan, taşqanda taptım...

Cat elde muğayıp, açınıp cürgende,
Ümütim, hayalım şay tüşip cürgende,

Moynuña sarıldım, dertimni aytıp,
Bir güzel sözüñmen özüme qaytıp...

Cırlarıñ bolmasa, maneñ bolmasa,
"Curt" degen sözüñmen cürek tolmasa,

Ah, nasıl cürermen ğurbet yaqlarda,
Tanışsız, bilişsiz yat soqaqlarda?..

Bilmiymen – türükmi, tatarmı adıñ,
Bek yaman tatlısıñ, Tañrıdan tadıñ.

Türük de, tatar da seniñ sözleriñ,
Ekisi eki çift muñlu közleriñ...

Viyana ögünde, Qazaq içinde
Barabar cırladıq Hindlerde, Çinde...

Añlasın bir seni, duşman da süyer,
Bir canıq sözüñmen cüregi iyer...

İsteymen özüñni her yaqta körmek,
Her yerde inciñden destanlar örmek...

Quşlarğa, qaşqırğa üyretsem seni,
Sen bolsañ öksüzniñ köñülden süygeni…

Camige, mihrapqa, sarayğa kirseñ,
Deñizler, çöllerniñ çetine erseñ...

Seniñmen duşmanğa yarlıqlar yazsam,
Qaruvlı sözüñmen köñlüni qazsam...

Qabrimde melekler sorğu sorasa,
Azrail tilimni biñ kere torasa,

"Öz tuvğan tilimde ayt mağa!" dermen,
Öz tuvğan tilimde cırlap ölermen...

Köñlümni qayğılar kemirip turğanda,
Xalqımnı tınışsız yıldızı urğanda,

Tuvğan til, başqası aqlıma kelmiy,
Bir büyük sırımsıñ, duşmanlar bilmiy...

Bekir ÇOBAN-ZADE

(1893-1937)

1918 yılında kaleme alındı